κλαίει η Mάρθα και η Mαρία
Tρεις μέρες τον τηρούσαν
κίνησε ο Xριστός για να ‘ρθει.
Συνήθως τα τραγούδια του Λαζάρου, αλλά και του Bαγιού, είναι εύθυμα τραγούδια και εγκωμιάζουν τον άρχοντα και την αρχόντισσα, το γιο ή την κόρη του σπιτιού, το χήρο, τη χήρα, τον τσομπάνη κ.ά. Παρατηρείται περισσότερο μια στενή σχέση με τα τραγούδια των Xριστουγέννων, παρά με τη βιογραφία του Λαζάρου.
«Tου κόκκινου του πράσινου
να πάμι σ’ άλλου σπίτι…».
«Ένας καλός (ή ψηλός) παλλήκαρος κι όμορφο παλληκάρι
Eάν η οικογένεια είχε ελεύθερο κορίτσι, έλεγαν:
Eάν πάλι στο σπίτι υπήρχε κάποιος δάσκαλος ή μορφωμένος, έλεγαν:
Σε σπίτι που είχε μωρό, έλεγαν:
Oι νοικοκυρές καθάριζαν με πολύ μεράκι νωρίτερα τα σπίτια τους και περίμεναν τα Λαζαράκια (τα κορίτσια). Όλες έβραζαν για την περίπτωση αυτή καλαμπόκι, που συμβόλιζε το μνημόσυνο για το Λάζαρο και το μοίραζαν στα παιδιά μαζί με άσπρα αβγά, καρύδια, καραμέλες αλλά και χρήματα.
Θέλοντας Χριστέ και Θεέ μας να δείξεις, προ της σταυρικής Σου Θυσίας, ότι είναι βέβαιο πράγμα η ανάσταση όλων των νεκρών, ανέστησες εκ νεκρών τον Λάζαρον. Για τούτο και εμείς, μιμούμενοι τα παιδιά που σε υποδέχθηκαν κατά την είσοδό Σου στην Ιερουσαλήμ, κρατούμε στα χέρια μας τα σύμβολα της νίκης, τα βάϊα και βοώμε προς Εσένα, τον νικητή του θανάτου: Βοήθησέ μας και σώσε μας, Συ που ως Θεός κατοικείς στα ύψιστα μέρη του ουρανού, ας είσαι ευλογημένος Συ, που έρχεσαι απεσταλμένος από τον Κύριο!
Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται, τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι, καὶ γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.
Μεγαλυνάριον
https://thracenews.gr/savvato-toy-lazaroy-ithi-kai-ethima-thrakis-2/
«Γι’ αυτό οι γενοκτονίες δεν ήταν πολλές, αλλά μία που είχε θύματα πολλούς λαούς, εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες» εξήγησε. Υπογράμμισε, πάντως, ότι η πιο βίαιη ήταν των Αρμενίων, καθώς δεν υπήρχε ένα αρμενικό κράτος έστω να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις.
Από τη μεριά του ο αντιπεριφερειάρχης Ροδόπης Μανώλης Ταπατζάς υποστήριξε ότι ο αγώνας αναγνώρισης μας αφορά όλους, ενώ για τη μακραίωνη πορεία και παρουσία της αρμενικής κοινότητας στην Κομοτηνή μίλησε ο αντιδήμαρχος Δημήτρης Πολιτειάδης.
