Τα τεχνικά χαρακτηριστικά των M11 17
Με κάθε ευκαιρία –στις γιορτές– θα συναντιόμασταν στα αγαπημένα μας στέκια και θα αποχαιρετιζόμασταν στα ΚΤΕΛ. Και όταν θα παίρναμε πτυχίο, θα θέλαμε να επιστρέψουμε. Ποιος ξέρει όμως αν θα το καταφέρναμε – η πόλη δεν έχει αρκετές δουλειές.
«Έχουμε τα στέκια μας και περνάμε καλά»
Στο σκέιτ παρκ έχουν ξεκινήσει να μαζεύονται τα πρώτα μέλη της παρέας. Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει, ο Φάρος ανάβει. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται όλο το παραλιακό μέτωπο. Τα μικρότερα παιδιά που έχουν έρθει με τους γονείς τους φεύγουν, το πάρκο γεμίζει με γυμνασιόπαιδα.
Παίζουν games στο σπίτι ή στα καφέ. Τα σόσιαλ μίντια είναι κομμάτι της καθημερινότητάς τους, το μέσο επικοινωνίας τους. «Έχουμε ΤikΤok, Ιnstagram, εννοείται ότι στέλνουμε στα κορίτσια κάθε μέρα. Και τα κορίτσια σε εμάς», λέει ο Μάνος. Έχουν άνεση μεταξύ τους τα παιδιά, τους βλέπω που συζητάνε ανοιχτά, δεν ντρέπονται. «Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Δεν φοβόμαστε.
Στο πάρκο Ανεξαρτησίας συναντιούνται όλα τα στιλ.
Μπορείς να πας παντού με τα πόδια και αυτό ευνοεί τις κοινωνικές σχέσεις και την ομαλή ανάπτυξη της κοινωνικής ευφυΐας. Υπάρχει ωστόσο αβεβαιότητα για το μέλλον, γι’ αυτό, όπως εξηγεί, πολλοί νέοι επιλέγουν σπουδές με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, όπως οι στρατιωτικές σχολές. Τα παιδιά με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα δυσκολεύονται αρκετά.
Έρχονται από την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία. Τις γιορτές η πόλη γεμίζει, γιατί επιστρέφουν τα παιδιά που σπουδάζουν αλλού. Δεν είναι εύκολο να είσαι εναλλακτικός και να εκφράζεσαι, αλλά έχουμε φτιάξει τον κύκλο μας. Έχουμε τα στέκια μας και περνάμε καλά.
Ραντεβού στον «Ναύτο» δίνουν τα λυκειόπαιδα.
Ένας άνθρωπος που είναι του έξω ίσως απογοητευτεί. Τον χειμώνα η Αλεξανδρούπολη είναι λίγο πόλη-φάντασμα, αλλά εμένα δεν με πειράζει. Κατεβαίνω συχνά στην Αθήνα για αλλαγή παραστάσεων, να δω θέατρο, να πάω για φαγητό, αλλά και εδώ υπάρχουν αρκετές δημιουργικές διέξοδοι».
Όλοι έξω, όλοι μαζί
Τα βράδια τα μαγαζιά γεμίζουν κόσμο. Τα στέκια είναι χωρισμένα ανάλογα με τις ηλικίες. Στο Χυμείο δεν πέφτει καρφίτσα. Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει ότι εδώ μαζεύονται οι φοιτητές. Το μαγαζί άνοιξε πριν από οκτώ χρόνια ο Αλέξανδρος Χαλκιάς.
Στο μπαρ κάθεται η Φωτεινή με την παρέα της. Είναι 19 χρονών, φοιτήτρια Μοριακής Βιολογίας. Θεωρεί αδύνατο να παραμείνει στην Αλεξανδρούπολη μετά τις σπουδές της, γιατί δεν υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση. «Είναι πόλη, αλλά είναι και χωριό.
Οι νέοι της πόλης βγαίνουν στα στέκια τους για να συναντήσουν τους φίλους τους και να εκτονωθούν από τη ρουτίνα.
– Νιώθετε ότι είστε ακρίτες;
– Όχι, κοιμόμαστε με τις πόρτες ανοιχτές.
– Ήταν σαν πόλεμος αυτό που ζήσαμε.
Αφού τα παράτησαν στην άκρη, ο ένας με γρήγορες κινήσεις άρχισε να φτιάχνει ένα αυτοσχέδιο καλάμι. Ο δεύτερος τον βοηθούσε και οι άλλοι δύο πέταγαν πέτρες. Έκαναν διαγωνισμό. «Έλα να δεις, έπιασα ένα ψαράκι», φώναξε γεμάτος ενθουσιασμό ο μικρός ψαράς. Οι άλλοι δύο ήρθαν τρέχοντας. Εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο κύμα τούς έβρεξε τα παπούτσια. Δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου, δεν τους ένοιαζε.
Ρεπορτάζ - παρέμβαση: Παναγιώτης Πεντζουρίδης Η Θράκη βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο μιας επικίνδυνης εξέλιξης: η εκποίηση δημόσιας, συνεταιρι...
